გამარჯობა,

პირველ რიგში ახალ გამომწერებს მივასალმები. ერთ კვირაში 50-ზე მეტი მკითხველი შემოემატა ,,კვირის ჩანაწერებს’’.

ნელნელა ვიზრდებით. თუმცა, ერთი რაღაც არ მომწონს.

ეს ყველაფერი ერთი კაცის თეატრს ჰგავს.

მთავარი მოქმედი გმირიც მე ვარ, რეჟისორიც, სცენარისტიც…

არადა, უამრავი საინტერესო ხალხია გაერთიანებული ,,კვირის ჩანაწერების’’ გარშემო. ყოველკვირეულად ათობით უკუკავშირი მიბრუნდება.

ხალხი ძალიან საინტერესო რაღაცებს მწერს.

და ეს ხალხი ზედაპირზე არ ჩანს…

შესაბამისად, სურვილი მაქვს, ჩემი გამომწერები უკეთესად გავიცნო.

და რაც მთავარია - ამ მაგარ ხალხს ერთმანეთი გავაცნო.

ერთმანეთის გაცნობა რატოა მნიშვნელოვანი იცი?

აქ ერთი ,,ჭკუის’’ ხალხი ვართ შემოკრებილი.

• ისეთი ხალხი, რომლისთვისაც პიროვნული ზრდა და განვითარება პრიორიტეტია.

• ისეთი ხალხი, რომლისთვისაც კრიტიკულად მნიშვნელოვანია ყოველდღიურად უკეთესი გახდნენ და თუნდაც 1 სანტიმეტრით წაიწიონ თავიანთი მიზნებისკენ.

ჰოდა, თუ ერთი ,,ჭკუისანი’’ ვართ, რატომ არ უნდა ვიცნობდეთ ერთმანეთს უკეთესად?

ადამიანი ხომ ,,მარტო ჭამაშიაც ბრალიაო’’.

რა მოხდებოდა თუ შევქმნი რაიმე ისეთ ადგილს, სივრცეს, სადაც ეს ანთებული ხალხი ერთმანეთს უკეთ გაიცნობს? და ერთმანეთს ,,გადადებენ’’ თავიან უშრეტ ენერგიას, მოტივაციას, შემართებას!

ეს სივრცე შეიძლება იყოს როგორც ფიზიკური, ასევე ონლაინ.

მოვაწყობდით რეგულარულ შეხვედრებს საინტერესო თემებზე. გავაზიარებდით აზრებს!

მოკლედ, შევქმნიდით ძლიერ გაერთიანებას! ე.წ. Community-ს რასაც ეძახიან.

ბევრს ვფიქრობ ამ მიმართულებით.

შენ რას იტყვი? რაიმე იდეა ხომ არ გაქვს? როგორ მოვაბა თავი ამის გაკეთებას? მომწერე პასუხი. იქნებოდი ესეთი გაერთიანების წევრი?

კვირის აზრი

2011 წელია. სკოლას ვამთავრებ. მთავრობამ უეცრად სკოლის საატესტატო გამოცდები შემოიღო.

ერთი ამბავია. კაცმა არ იცის რა იქნება.

მახსოვს, სკოლაში დედაჩემი დაიბარეს და ,,საზეიმოდ ამცნეს’’ - თქვენი შვილი ფიზიკასა და გეოგრაფიის გამოცდას ვერ ჩააბარებსო.

რა უნდა მექნა. გავაორმაგე მეცადინეობა.

საბოლოოდ ისე მოხდა, რომ უმაღლეს ქულებზე ჩავაბარე ყველა საგანი.

ნუ იტყვი და, თურმე, საქართველოს მასშტაბით TOP 10 საუკეთესო მოსწავლეს შორის მოვხვდი.

საქართველოს პრეზიდენტი პირადად შემხვდა. ფულადი ჯილდო და ნოუთბუქი გადმომცა (ნოუთბუქი თვალით არ მქონდა ნანახი 😅 ).

ეს ფაქტი ჩემს სკოლას არ გაუგია, ,,გამორჩათ’’. მადლობაზე ხომ საერთოდ ზედმეტია საუბარი. ბოლობოლო ესე ვასახელე სკოლა…

ამით იმის თქმა მინდა, რომ მე დიდი ხანია აღარ მჯერა ფორმალური განათლების. არ მჯერა არც სკოლის, არც უნივერსიტეტის.

მითუმეტეს ჩვენთან საქართველოში - ორივე მიმართულება წარწყმედილია.

სკოლაში - გამოღლილი მასწავლებლების ძველი თაობა (დიდი პატივისცემით) 12 წელი ბავშვებს აზომბირებს.

უნივერსიტეტებში - არაპროფესიონალი ლექტორები უაღრესად ზედაპირულად ასწავლიან ურთულეს საგნებს.

საბოლოოდ ხსნა სად არის? 

ამაზე უნივერსალური პასუხი მაქვს - ინდივიდუალური პასუხისმგებლობის აღება.

დიახ, ინდივიდუალური პასუხისმგებლობის აღება საკუთარ განათლებაზე.

სპეციალიზაციის კურსებით და ინტერნეტის წყალობით დღეს უამრავი საინტერესო მიმართულების დაუფლებაა შესაძლებელი.

ღრმად მწამს - ერთმა 300 დოლარიანმა კურსმა შესაძლოა ჩვენი ცხოვრება შეცვალოს, ვიდრე უნივერსიტეტში წლობით ხეტიალმა.

კვირის ვიდეო

ჩემი პოდკასტის 43-ე ეპიზოდში უილიამ გოლდინგის ლეგენდარული წიგნი ,,ბუზთა ბატონი’’ განვიხილე:

კვირის ფრაზა

აქ გავაერთიანე 21 გამონათქვამი, რომელიც ძალიან მომწონს.

დღეისათვის სულ ეს იყო.

საუკეთესო სურვილებით,

ომარ ნოე წერეთელი

პ.ს. წინა გამოცემა თუ გამოგრჩა.

პ.ს.2. გთხოვ, მომწერე უკუკავშირი ზემოთ დასმულ თემაზე - ე.წ. community რომ შევქმნა, დაინტერესდებოდი?